ندارم ره‌ به جایی ای گلِ ناز

به رویم یک نفس در را بکن‌ باز

گل ِ زیباتر از باغ ِ شقایق

تویی‌ اردیبهشت ِ شهر ِ شیراز

روشن بکن‌ از آمدنت ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

کز کوچه فراری بدهی دلهرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

خواهم به تن سایه بتابی که سیاهی

پایین کشد از جاذبه ات کرکرﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

در مسلخ شبهای سیه عامل وحشت

با حکم ِ شبح سر ببُرد هوبره ها را

آزرده کند آتش ِ حلقوم مسلسل

فریاد ِ پر از شور و شرِ حنجره ها را

از بس که ریا در ده ِ ما سابقه دارد

آدم نشناسد سره از ناسره ها را

در بیشه ی اندیشه مقلد نکند گوش

از یاوه سرایی سخن مسخره ها را

بر خوشه‌ ی تفتیده ی گندم نزند پر

گنجشکی‌ اگر بو نبرد ﻣﻨﻈﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ

بانو‌‌ عسلم‌ غم نگذارد که به یادت

بر پا بکنم غرفه ای از ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ‌ ﺭا

لحن سازم در غروب جمعه محزون میزند

پا به پایِ بغض نی باسِحر وافسون میزند

نغمه ها جاری شود از جوی ضرباهنگ ها

ساز دلکوک ِصبـا وقتی کـه موزون میزند

هم زمـان بـا آه ِ لیلی تنـــدر ِ شـلاق عشق

مِثل آتش بادهـا بـر پشت ِ مجـنون میزند

رقص نُت ها آورَد چنـگ ِ نکیسا را بـه یاد

هر زمـان نبض سه تارم در همایون میزند

از خلوص دل بگیرد راز هستی را به هیچ

آن کـه‌ جامی از شـراب ناب گلگون میزند

با شـروع تکنوازی زیـر و بـم گـم می شود

در تنـور سینـه ی سازی کـه قـانـون میزند

گرچه دل را با نـوای خـوش نوازد روزگار

فتنه ها می زاید از تاری که ایدون میزند

هـق هقم را بایـد از بانـو عسل پنهان کنم

تا نبیند سیل اشکـم را کــه بیـرون میزند